Pairing : Zach H. × Jack A.
Rate : PG
Note : น่ารัก ใส ๆ ฟลัฟฟี่ ๆ กับเดทตอนกลางคืน
แจ็คไม่คิดว่าตัวเองจะมาโผล่อยู่หน้าสวนสนุกในเวลาหนึ่งทุ่มสี่สิบห้า
ถ้าหากคนที่ยืนอยู่ข้างกายไม่คว้ามือเขาแล้วพาวิ่งออกมาจากคนอื่น ๆ
หลังสิ้นเสียงที่บอกให้ต่างคนต่างแยกย้ายไปใช้เวลาที่เหลือ แจ็คตั้งใจว่าจะไปดื่มด่ำบรรยากาศตอนค่ำกับแดเนียลพร้อมกาแฟสักแก้ว แต่…มีมือหนึ่งคว้าเขาไว้ และยังไม่ทันจะทักท้วงอะไรเขาก็สับเท้าวิ่งหน้าตาตื่นตามแรงฉุดออกมา
แจ็คยังคงงุนงง ส่วนหนึ่งเพราะนิสัยส่วนตัวของเขาที่ตั้งรับอะไรที่เกิดขึ้นแบบกะทันหันไม่ได้ เลยได้แต่ยืนปั้นหน้านิ่งรอคนที่แจกยิ้มให้คนขายตั๋วพร้อมชูสองนิ้วไปพลาง
“หลับไปแล้วเหรอ ?”
ตอนนี้เขา—พวกเรา เข้ามาอยู่ภายในสวนสนุกแล้ว โดยภาพเบื้องหน้าเป็นเด็กที่อ่อนกว่ากำลังโบกไม้โบกมือเย้ว ๆ ให้
แจ็คขมวดคิ้ว
“สวนสนุก…สองทุ่ม ? คิดได้ไงเนี่ย”
“ฉลาด”
อีกฝ่ายหัวเราะร่วนและเริ่มกึ่งลากกึ่งจูงคนที่ตัวเล็กกว่าให้ไปเล่นเครื่องเล่นด้วยกัน
2 ใน 6 คือจำนวนเครื่องเล่นที่แจ็คยอมขึ้นไปเล่นด้วย…นั่นคือม้าหมุนและชิงช้าสวรรค์ ส่วนที่เหลือเขาขอบายเพราะง่วงเกินกว่าจะไปเล่นอะไรผาดโผนเหมือนคนที่พลังชีวิตเต็มเปี่ยมตั้งแต่เช้าจรดเย็น
“อย่าพึ่งหลับ”
“ยัง—โว้ย ! เลิกเอาหน้ามาใกล้ได้แล้ว !”
แซคระเบิดหัวเราะ ทุกครั้งที่เห็นว่าแจ็คเงียบและเอาแต่มองออกไปแบบไม่มีจุดหมาย เด็กหนุ่มจะเข้าไปเป่าหน้าอีกคนเพื่อเรียกร้องความสนใจกลับมาตัวเอง
แลกกับการโดนกำปั้นยีหัวมันก็คุ้มอยู่หรอก
แซคร้องลั่นระคนส่งเสียงหัวเราะ เขาเอื้อมแขนไปคว้าเอวคนตัวเล็กกว่าแล้วจับเหวี่ยงจนสุดท้ายร่างนั้นก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา ด้วยความเป็นเด็กช่างแกล้ง ทำอะไรไวแบบไม่ทันคิด จมูกรั้นเลยแนบอยู่ที่แก้มขาวเสียฟอดใหญ่
แจ็คตกใจ แซคก็ตกใจ…เด็กหนุ่มปล่อยอีกคนออกจากวงแขนแล้วรีบวิ่งเตลิดออกไป แจ็คคิดว่านั่นเป็นการแกล้งอย่างแน่นอน เพราะอย่างนั้นเขาจึงเร่งฝีเท้าตามอีกคนไปเพื่อเอาคืน
มือขาวคว้าฮู้ดของอีกฝ่าย ดึงรั้งกันอยู่หลายทีแต่แซคก็ไว หนีหลุดออกไปได้ทุกครั้งจนเด็กหนุ่มทั้งสองวิ่งออกมาไกลจากสวนสนุก
สุดท้ายแจ็คก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ ตะโกนลั่นแข่งกับเสียงเพลงที่เปิดคลออยู่ในงาน—แซคหัวเราะ ยอมวิ่งกลับมาหันคนที่ยืนหอบตัวโยนอยู่ไม่ไกล
“ยอมแล้วเหรอ— ยอมแล้วเหรอ”
แซคถาม และยังส่งเสียงหัวเราะออกมาเป็นระยะ คนอายุมากกว่าพยายามหัวเราะออกมาแข่งกับเสียงหอบ กวักมือเรียกอีกคนให้เข้ามาใกล้เพราะจะขอยืมไหล่ไว้พยุงตัว
แต่เมื่ออีกคนเข้ามาใกล้ แจ็คก็กระโจนและทิ้งน้ำหนักใส่จนล้มลงไปเกลือกกลิ้งบนพื้น
“โอ๊ย ๆ—”
แซคร้องโอดโอยทั้งที่ตัวเองยังขำไม่หยุด โอเค—มันอาจจะจุกนิดหน่อย แต่ไม่มีส่วนไหนเจ็บปวดจนต้องกังวล
แต่เขาชักจะเริ่มหนักแล้วล่ะถ้าแจ็คยังนอนทับอยู่แบบนี้
“เฮ้—แจ็ค…”
เจ้าของชื่อที่นอนเอาหน้าแนบอกเขาอยู่ยอมผงกหัวขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก…อีกฝ่ายเลิกคิ้วก่อนจะส่งยิ้มที่ทำให้เขาลืมไปเลยว่าตัวเองคิดจะพูดอะไร
แซคนอนราบลงไปกับพื้น สายตาจับจ้องขึ้นไปยังท้องฟ้าเบื้องบน เอ่ยปากว่า ‘ดูนู่น’ พร้อมชี้นิ้วขึ้นไปด้วย
แจ็คเงยหน้ามอง ท้องฟ้าสีเข้มที่มีดวงดาวประดับเป็นกระจุกบ้าง กระจายตัวบ้าง ดูไม่เป็นรูปเป็นร่างเอาเสียเลย…แต่ถ้าตัดเรื่องความสวยงามออกไป การได้เห็นดาวชัด ๆ ในเมืองแบบนี้ก็นับว่ามหัศจรรย์แล้วล่ะ
แจ็คก้มมองเจ้าของร่างที่ตัวเองกำลังนอนทับอยู่เมื่อรู้สึกว่ามีมือเลื้อยอยู่บนช่วงเอวของเขา—และ ใช่…แซคกำลังส่งยิ้มซุกซนมาให้
“ถ้าจะชวนนอนดูดาวล่ะก็ ต้องไม่ใช่กลางถนนแบบนี้”
ว่าจบก็ลุกออกไปโดยไม่ลืมดึงแขนคนที่นอนอยู่ให้ให้ลุกตามมาด้วย
เท้าสองคู่ย่ำลงบนหญ้าที่ถูกปูไว้เป็นทางลาดเอียง จนกระทั่งหาจุดที่เหมาะจะนอนชมดาวชมเดือน—หรือแม้แต่แม่น้ำ พวกเขาก็พากันเอนตัวลงไป
แซคผิวปาก—เสียงเบา ๆ ข้างหูที่สามารถกลบเสียงดนตรีเด็กเล่นที่อยู่ห่างออกไปได้
ตอนนี้แจ็ครับรู้แค่เสียงผิวปาก ภาพกลุ่มดาวรูปร่างประหลาด และ…เท้าของแซคที่กระดิกไปมาแบบอยู่ไม่สุข
“นึกถึงเพลงของเราเลย”
อยู่ ๆ แซคก็เลิกผิวปากและโพล่งออกมา เจ้าของเรือนผมหยักศกหันไปมองคนที่ส่งเสียงฮึมฮัมในลำคอเบา ๆ ก่อนจะเริ่มเปล่งเสียงร้องเป็นทำนอง…
“Take the time with me tonight~”
มันคือท่อนที่อีกฝ่ายร้องในเพลง Nobody Gotta Know…แจ็คไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรคือสาเหตุให้เขาต้องหลุดขำออกมาแบบนี้ แซคผุดยิ้ม แต่ยังพยายามคุมเสียงและร้องเพลงต่อไป
“I’ve been missin’ I’ve been crushin’ on you all night”
สุดท้ายแจ็คก็ห้ามตัวเองไม่ให้เปล่งเสียงร้องออกไปไม่ได้ เพราะไม่ได้เตรียมตัวอะไรมาก่อนเสียงของเขาเลยอาจจะดูแปล่งไปบ้าง แต่นั่นไม่ทำให้ทั้งคู่เงียบเสียงลงไป
“Nobody Gotta Know—”
จนมาถึงท่อนฮุคอีกครั้ง เสียงของแซคตัดไปอย่างกะทันหันในขณะที่เขายังฮัมเป็นทำนอง เด็กที่ตัวโตกว่ายันลำตัวท่อนบนขึ้นแล้วโน้มหน้าลงไปหาคนที่ยังนอนราบอยู่เหมือนเดิม
แจ็คมองนัยน์ตาที่เป็นประกายวาววับเบื้องบน…ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะแสง หรือประกายในตัวของมันเองกันแน่ ?
แซคยังไม่หยุดใบหน้าที่เริ่มเคลื่อนมาใกล้ จนคนโตกว่าชักไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่จึงใช้มือดันใบหน้าน่ารักออกไปก่อนที่ระยะห่างมันจะน้อยมากไปกว่านี้
แซคส่งเสียงที่เป็นเชิงเสียดายออกมา
“สรุป…ทำไมต้องสวนสนุกตอนสองทุ่ม ?”
แจ็คถามในสิ่งที่ตนสงสัยมาตั้งแต่แรกเริ่มแต่ยังไม่ได้รับคำตอบใด ๆ
“เพราะคนอื่นไม่มีทางตามมา”
เขาเลิกคิ้ว
“ก็เมื่อกี้ไง— มาใช้เวลาคืนนี้กับผมเถอะนะ”
อีกฝ่ายส่งยิ้มแพรวพราว…นั่นเป็นเนื้อเพลงที่เราเพิ่งจะร้องไปเมื่อครู่ แจ็คคิดว่ามันคงเป็นข้ออ้างเพราะอีกฝ่ายคงหาคำตอบที่ดีกว่านี้ไม่ได้
อีกฝ่ายยังเด็ก…อย่าไปถือสาความคิดตื้น ๆ แบบนั้นเลย
แจ็คบอกตัวเอง
“…ไม่ชอบเหรอ ?”
แซคถามเสียงอ่อนเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่จ้องเขาโดยไม่แสดงสีหน้าอะไร หรือแม้แต่คำพูดสักคำก็ยังไม่มี
แจ็คส่ายหน้า
“เปล่า แค่ตกใจ…อยู่ ๆ นายก็ลากฉันออกมาจากคนอื่น”
“งั้นแปลว่าโอเค ?”
คราวนี้แจ็คพยักหน้า
“งั้นคราวหน้าจะพาไปอีก”
“ไป…ไปไหน ? สวนสนุกอีกเหรอ ?”
“ไม่ใช่ ไปที่ไหนก็ได้ที่มีแค่พี่กับผม”
“อาห้ะ…”
“ตกลงไหม ?”
แจ็คมองใบหน้าที่ดูคาดหวังยามจับจ้องมาทางเขา อีกฝ่ายนิ่งเงียบรอคำตอบ…ซึ่งเขามองว่ามันดูน่ารักสมกับเป็นน้องเล็กของวงดีเหมือนกัน
“ตกลง”
“สัญญานะ ?”
แจ็คหัวเราะร่วน—มองมุมปากที่กระตุกยิ้มออกมานิดหน่อยแต่พยายามทำหน้าเคร่งขรึมเพราะต้องการคำตอบที่แน่นอนจากเขา
แจ็คเอื้อมมือไปบีบแก้มขาวที่เต็มไปด้วยเลือดฝาดเบา ๆ
“สัญญา”
แซคยิ้มออกทันทีที่ได้รับคำตอบที่ต้องการ เด็กหนุ่มคว้ามือขาวที่คลอเคลียอยู่ข้างแก้มมากุมไว้ ก่อนจะจุมพิตที่หลังมือนั้นเบา ๆ
แจ็คกะพริบตาถี่
อย่าไปถือสาอะไรกับการกระทำซื่อ ๆ ของเด็กเลย
…แจ็คเตือนตัวเองแบบนั้น
Laby'J Margaret 